Χθες το βράδυ δυσκολεύτηκα να κοιμηθώ. Στο μυαλό μου ήρθε μια εικόνα με εμένα πρωταγωνίστρια να έχω πιαστεί στα δόντια ενός άγριου σκύλου την ώρα που πήγαινα για περπάτημα. Γιατί σκεφτόμουν τέτοια πράγματα λίγο πρίν κοιμηθώ (όχι δεν ήταν όνειρο).
Ίσως επειδή συχνά κάνω την σκέψη πως το επόμενο δευτερόλεπτο, στην επόμενη μου έξοδο, στο επόμενο μου ταξίδι κ.ο.κ μπορεί όλα να τελειώσουν. Ναι, δεν είναι και η πιο αισιόδοξη θεώρηση της ζωής, αλλά μπορεί και να είναι. Είμαι από τους πρώτους που υποστηρίζουν πως πρέπει να κάνεις μεγάλα όνειρα και να βρίσκεις τρόπους να τα κάνεις πραγματικότητα, γιατί ένας άνθρωπος τα μπορεί όλα. Αλλά πρέπει κατά την γνώμη μου να έχουμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να μας κτυπήσει την πόρτα ο θάνατος. Θάνατος από αρρώστια, από τροχαίο, από επίθεση σκύλου (καλή ώρα), από πόλεμο (ο χειρότερος από όλους) γενικότερα από ότιδήποτε, μπορεί να καταπιείς ένα κουκούτσι και να σου κάτσει στον λαιμό και να πεθάνεις από πνιγμό. Τα λέω όλα αυτά επειδή όλοι μεγαλώνουμε με την ίδια πως είμαστε αθάνατοι και πως αυτά που παθαίνουν οι άλλοι δεν μπορούν να τύχουν και σε εμάς.
Ναι αγαπητή Ελίνα, αλλά μήπως δεν τα σκεφτόμαστε όλα αυτά επειδή απλά δεν χρειάζεται; Σε τι θα με ωφελήσει το να κάθομαι και να φοβάμαι για πράγματα που μπορεί να γίνουν; Καταρχήν δεν είπα να φοβόμαστε, απλά να το έχουμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Και που θα μας ωφελέσει; Νομίζω είναι ο καλύτερος τρόπος για να εφαρμόσεις στην ζωή σου αυτό που λένε όλοι τώρα τελευταία, ευγνωμοσύνη.
Για παράδειγμα, ζεις κάπου που δεν θα ήθελες να ζεις, έχεις μια δουλειά που δεν θα ήθελες να έχεις, νομίζεις πως όλα τέλειωσαν επειδή ο αγαπημένος/-η σου σε άφησε... Σίγουρα σε τέτοιες περιπτώσεις δυσκολευόμαστε να νιώσουμε ευγνωμοσύνη για το ότιδήποτε, πόσο μάλλον για την ζωή μας. Εάν όμως σκεφτούμαι πως μόλις βγούμε από το σπίτι που δεν μας αρέσει να μένουμε, μας πατήσει ένα λεωφορείο και τέλος, τότε ίσως εκτιμήσουμε αυτό το οποίο έχουμε.
Βέβαια τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως να λέω και βλακείες, γιατί σε περιπτώσεις βαθειάς κατάθλιψης, ένα άτομο μπορεί να πάει σκοπίμως κάτω από τις ρόδες ενός λεωφορείου, οπότε ναι αυτό κάπως ακυρώνει το αρχικό μου επιχείρημα.
Δεν ξέρω καν γιατί μπήκα στον κόπο να γράψω αυτά που έγραψα, αλλά χθες μετά την μακάβρια εικόνα που έφερα στο μυαλό μου σκέφτηκα επίσης πως αν πεθάνω θα ήθελα οι σκέψεις που κάνω να είναι κάπου γραμμένες ώστε να μπορούν να τις διαβάσουν οι δικοί μου άνθρωποι. Άλλωστε είμαι ακόμα μικρή δεν έχω αφήσει πίσω μου αυτό το μεγάλο έργο που πάντα ήθελα να αφήσω.
Βλακείες που λέω πρωί πρωί.
Φεύγω πάω να περπατήσω.
Παρεμπιπτόντως, τώρα που μίλησα για άτομα που δεν είναι ευχαριστημένα με τη ζωή τους, τα οποία στις μέρες μας δεν είναι και λίγα, ξεκίνησα να διαβάζω ένα υπέροχο βιβλίο στα αγγλίκά λέγεται "Awaken the giant within", "Ξυπνήστε τον γίγαντα μέσα σας" του Anthony Robbins. Δύο κεφάλαια έχω διαβάσει και ήδη άρχισα να σκέφτομαι αλλιώτικα.
Ίσως επειδή συχνά κάνω την σκέψη πως το επόμενο δευτερόλεπτο, στην επόμενη μου έξοδο, στο επόμενο μου ταξίδι κ.ο.κ μπορεί όλα να τελειώσουν. Ναι, δεν είναι και η πιο αισιόδοξη θεώρηση της ζωής, αλλά μπορεί και να είναι. Είμαι από τους πρώτους που υποστηρίζουν πως πρέπει να κάνεις μεγάλα όνειρα και να βρίσκεις τρόπους να τα κάνεις πραγματικότητα, γιατί ένας άνθρωπος τα μπορεί όλα. Αλλά πρέπει κατά την γνώμη μου να έχουμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να μας κτυπήσει την πόρτα ο θάνατος. Θάνατος από αρρώστια, από τροχαίο, από επίθεση σκύλου (καλή ώρα), από πόλεμο (ο χειρότερος από όλους) γενικότερα από ότιδήποτε, μπορεί να καταπιείς ένα κουκούτσι και να σου κάτσει στον λαιμό και να πεθάνεις από πνιγμό. Τα λέω όλα αυτά επειδή όλοι μεγαλώνουμε με την ίδια πως είμαστε αθάνατοι και πως αυτά που παθαίνουν οι άλλοι δεν μπορούν να τύχουν και σε εμάς.
Ναι αγαπητή Ελίνα, αλλά μήπως δεν τα σκεφτόμαστε όλα αυτά επειδή απλά δεν χρειάζεται; Σε τι θα με ωφελήσει το να κάθομαι και να φοβάμαι για πράγματα που μπορεί να γίνουν; Καταρχήν δεν είπα να φοβόμαστε, απλά να το έχουμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Και που θα μας ωφελέσει; Νομίζω είναι ο καλύτερος τρόπος για να εφαρμόσεις στην ζωή σου αυτό που λένε όλοι τώρα τελευταία, ευγνωμοσύνη.
Για παράδειγμα, ζεις κάπου που δεν θα ήθελες να ζεις, έχεις μια δουλειά που δεν θα ήθελες να έχεις, νομίζεις πως όλα τέλειωσαν επειδή ο αγαπημένος/-η σου σε άφησε... Σίγουρα σε τέτοιες περιπτώσεις δυσκολευόμαστε να νιώσουμε ευγνωμοσύνη για το ότιδήποτε, πόσο μάλλον για την ζωή μας. Εάν όμως σκεφτούμαι πως μόλις βγούμε από το σπίτι που δεν μας αρέσει να μένουμε, μας πατήσει ένα λεωφορείο και τέλος, τότε ίσως εκτιμήσουμε αυτό το οποίο έχουμε.
Βέβαια τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως να λέω και βλακείες, γιατί σε περιπτώσεις βαθειάς κατάθλιψης, ένα άτομο μπορεί να πάει σκοπίμως κάτω από τις ρόδες ενός λεωφορείου, οπότε ναι αυτό κάπως ακυρώνει το αρχικό μου επιχείρημα.
Δεν ξέρω καν γιατί μπήκα στον κόπο να γράψω αυτά που έγραψα, αλλά χθες μετά την μακάβρια εικόνα που έφερα στο μυαλό μου σκέφτηκα επίσης πως αν πεθάνω θα ήθελα οι σκέψεις που κάνω να είναι κάπου γραμμένες ώστε να μπορούν να τις διαβάσουν οι δικοί μου άνθρωποι. Άλλωστε είμαι ακόμα μικρή δεν έχω αφήσει πίσω μου αυτό το μεγάλο έργο που πάντα ήθελα να αφήσω.
Βλακείες που λέω πρωί πρωί.
Φεύγω πάω να περπατήσω.
Παρεμπιπτόντως, τώρα που μίλησα για άτομα που δεν είναι ευχαριστημένα με τη ζωή τους, τα οποία στις μέρες μας δεν είναι και λίγα, ξεκίνησα να διαβάζω ένα υπέροχο βιβλίο στα αγγλίκά λέγεται "Awaken the giant within", "Ξυπνήστε τον γίγαντα μέσα σας" του Anthony Robbins. Δύο κεφάλαια έχω διαβάσει και ήδη άρχισα να σκέφτομαι αλλιώτικα.
